DOSSIER PSYCHIATRIE & ASTROLOGIE
1. De onvrijwillige opname

--Thomas S. Szasz, The Second Sin,

 

Dinsdag 25 januari van het jaar 2000 schrijft iemand die Kristi heet:

HELP!!Ik ben op zoek naar hulp voor mijn broer. Hij is 35 jaar oud en is volgens mij mentaal instabiel. Ik ben NIET in een positie hem te diagnosticeren en ik ben geen psychiater. Mijn vader en ik maken ons zorgen omdat hij niet vrijwillig hulp zoekt. Hij is bezig zichzelf langzaam te vernietigen en ik weet dat hij dood zal gaan als we nu niet handelen. We overwegen hem te forceren hulp te krijgen. Ik wil echter het beste voor hem. Als iemand zichzelf niet helpt, wat moet je dan doen? Waar moet je heen gaan? Hoe kun je hulp voor ze krijgen als ze geen enkel idee hebben dat ze het nodig hebben? Helpt u me alstublieft, ik zou graag andere alternatieven willen vinden dan hem te institutionaliseren. Als ik iemand zou kunnen vinden die tot hem door zou kunnen dringen...... Kristi.

Beste Kristi, In je brief ben je niet specifiek over wat je broer doet dat jou overtuigt dat hij "hulp" nodig heeft. Je zegt: "Hij is bezig zichzelf langzaam te vernietigen" en "zal nog dood eindigen als we nu niet handelen." Wat doet hij dan? Neemt hij verboden drugs? Is hij verslaafd aan voorgeschreven medicijnen? Alcohol? Promiscue sex? Laat hij een droevige blik zien op zijn gezicht? Is hij bezig met niet productieve dingen? Doet hij niets met zijn leven? Zegt hij dat hij zelfmoord wil plegen? Valt hij mensen aan? Wat?

Je zegt dat je NIET in een positie bent hem te diagnosticeren, want je bent geen psychiater. In werkelijkheid, Kristi, hebben psychiaters niet meer expertise dan elke intelligente, redelijke maar ongetrainde persoon in het bepalen wie of wat normaal is. Je indruk van de staat van de geest van je broer is waarschijnlijk net zo geldig als dat van elke zogenaamde professionele persoon.

Zelfs zonder te weten wat je broer doet om jou, je vader, zichzelf of anderen overstuur te maken, kan ik dit zeggen: de psychiatrie kan je broer niet helpen. De psychiatrie kan hem alleen schade aan doen. De belangrijkste reden voor deze website is mensen hiervan bewust te maken. Een voorbeeld: hersen-beschadigende neuroleptische medicijnen worden onder dwang gegeven aan vrijwel alle onvrijwillig opgenomen psychiatrische patiënten, die zichzelf niet vrijwillig daaraan overgeven. Is dat wat je wil voor je broer? Zelf als dat zo is, heb je het recht, moreel gezien, hem dit lot op te leggen?

Je kunt je broer vertellen wat je denkt en zou dat ook moeten doen, maar als hij volwassen is, heeft hij het recht om zijn eigen besluiten te nemen, en zijn enige verplichting is om de rechten van anderen te respecteren. Het recht op vrijheid van mensen die wel de wet respecteren, kan niet ontkend worden.Ik geef je echter de volgende gouden regel ter overweging: Gebruik geen dwang, of sta het gebruik van dwang tegen je broer niet toe, tenzij je bereid bent dezelfde dwang (of gevangenisneming) ook op jezelf van toepassing te krijgen. Onthoud ook dat de huidige problemen van je broer of vervelend gedrag waarschijnlijk tijdelijk zijn, maar dat psychiatrische stigma iemand wel achtervolgen tot hij dood is. Leg hem het levenslange psychiatrische stigma alleen maar op als je bereid zou zijn er zelf mee te leven. Het is 30 jaar geleden dat mij zoiets is overkomen en ik heb mijn ouders en Amerika nooit vergeven voor het verkrachten van mijn fundamentele recht op vrijheid als iemand die de wet respecteert. Op dezelfde manier vergeeft je broer het je misschien nooit meer als je hem het recht om te leven (of het te beëindigen) op de manier zoals hij dat wil afneemt. Ik dring er bij je op aan om je beste advies aan je broer te geven met de hulp die hij wil, maar zijn recht op vrijheid te respecteren. Hoogachtend, Douglas A. Smith, Antipsychiatry Coalition Webmaster.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Een psychiatrische patiënt te zijn betekent dat iedereen je leven controleert behalve jijzelf. Iedereen houdt je in de gaten, je psychiater, je vrienden, je familie. En vervolgens wordt je gediagnosticeerd als paranoïde.

Een psychiatrische patiënt te zijn is te leven met de constante dreiging en mogelijkheid om opgesloten te worden, voor vrijwel elke mogelijke reden.

Een psychiatrische patiënt te zijn betekent dat je medicijnen moet nemen die je geest lamleggen, je zintuigen doodt, they make you drool (extra speeksel en ongecontroleerd speekselverlies uit de mond) , en dan neem je andere medicijnen om de bijwerkingen te verminderen.

Een psychiatrische patiënt te zijn is nooit te zeggen wat je bedoelt, maar te klinken alsof je meent wat je zegt.

Een psychiatrische patiënt te zijn is je psychiater te vertellen dat hij je helpt, zelfs als hij dat niet doet.

Een psychiatrische patiënt te zijn is blij te handelen als je droevig bent en kalm als je kwaad bent, en je altijd "te gedragen".

Een psychiatrische patiënt is deel te nemen aan stupide groepen die zichzelf therapie noemen. Muziek is geen muziek, het is therapie, volleybal is geen sport, het is therapie, eten koken is therapie, je kleding wassen is therapie.

Een psychiatrische patiënt te zijn is niet huilen, geen pijn hebben, niet bang te zijn, en niet boos te zijn, niet kwetsbaar te zijn en vooral niet te luid te lachen, want, als je dat doet, bewijs je alleen maar dat je een psychiatrische patiënt bent zelfs als je dat niet bent.

En dus wordt je een niemand, in een niet-wereld, en je bent dat niet.

Gevonden op:

http://www.antipsychiatry.org/unzicker.htm

---

Terwijl ik dit vertaalde in het Nederlands zie ik de lezer denken: hoezo, waarom vertel je je psychiater dat hij je helpt als hij dat niet doet? Ik zie je denken: waarom mag je niet te luid lachen, geen emoties hebben? Een anekdote uit mijn eigen ervaring.

Ik was eens in het buitenland  temidden van een groep psychiatrische patiënten waarvan het gros me als intelligent en zelfs heel leuke mensen overkwam, mensen waarmee je over veel onderwerpen kon praten. Maar de meeste van hen waren dof, levenloos, met dode uitdrukkingen op hun gezicht, apathisch schikten ze zich in hun lot. Toen kwam er een vrolijke lachende vrouw binnen. Ze stelde zich aan iedereen voor, was uitermate opgewekt (later gediagnosticeerd als manisch-depressief) en deed iedereen schuddebuiken van het lachen. Na 1 of 2 dagen van dat opgewekte gedrag werd haar bevolen de maaltijden in isolement op haar kamer te gebruiken, en daarnaast nog vele uren per dag opgesloten te zitten. Ze was "te levendig". Ze had zich overigens vrijwillig laten opnemen. Na een week van deze terreur en pogingen om met haar psychiater te praten, die niet naar haar wilde luisteren, besloot ze dat het welletjes was. Ze had een klein baby'tje waar haar man nu voor zorgde, en besloot dat ze het haar kindje niet kon aandoen, om maanden zonder haar te zijn. Ze bestelde een taxi. Haar vrijwillige opname veranderde op slag in een onvrijwillige gedwongen opname. De terreur van uren opsluiting per dag op haar kamer ging door. Als ze zich er niet aan hield werd er alleen maar gedreigd met nog meer opsluiting. Ze moest "kalmeren" (en ik heb alleen maar opgewekt gedrag meegemaakt, een heel lieve  behulpzame houding naar andere mensen toe, en het vermogen om een lach te toveren op de nogal bevroren gezichten van de medepatiënten, ik heb een MENS gezien, een LEVEND wezen, in haar, temidden van de door medicijnen "gekalmeerde" opgesloten zielen. Dat heet dan een psychiatrische patiënt.

Een andere ontmoeting was met een prachtige jonge vrouw, met twee schatten van kindjes die haar kwamen opzoeken in de gesloten inrichting waar ze zat. Ik weet niet precies waarvoor maar ze had in de weken daarvoor een zelfmoordpoging gedaan (in de inrichting). Ik sprak met haar tijdens het bezoekuur toen haar kindjes weg waren en begon over haar schattige kindjes. Ze keek ongelooflijk triest. Zachtjes zei ik tegen haar dat ze prachtige kinderen had. Opeens werd ze fel, en zei: ze zien er verschrikkelijk uit, ze zitten helemaal niet goed in hun vel. En ik kon haar wanhoop voelen dat ze niet voor de kindjes kon zorgen. Ze wilde uit de inrichting, maar kreeg geen poot aan de grond. Haar gedrag was niet kalm genoeg, en ze werd regelmatig in de isoleercel gegooid. Woedend was ze op het personeel, die haar niet begreep. Ze werd die avond nog opstandiger en werd weer in de isoleercel gegooid. Hoe ze het gedaan heeft weet ik niet, maar die nacht is haar zelfmoord geslaagd.

Waarom gedraagt een psychiatrische patiënt (als hij slim is) zich echter alsof hij kalm is, in controle, en blijft hij beleefd tegen de psychiater die het in sommige gevallen nodig vindt om hem te beledigen? (Praktijken die ik in Nederland heb waargenomen). Wel, dat is alleen het gedrag van degene, die het systeem door heeft en weet hoe hij  zo snel mogelijk uit de inrichting kan komen, voorzover hij nog kan nadenken, platgespoten of door pillen suf gemaakt. Lees maar:

De antipsychiatrie.org beweging in Amerika schrijft:

Als een lange termijn oplossing, betekent de bevrijding van psychiatrische patiënten het beëindigen van alle onvrijwillige opnamen van mensen die de wet respecteren, waarmee we een van de meest fundamentele en belangrijkste beloften van Amerika in ere herstellen. In onze sessies met elkaar, hebben we besproken hoe we terecht kwamen in de inrichtingen, en hoe we er weer uit kwamen, en we ontdekten dat iedereen van ons er uit kwam door te leren de artsen te vertellen wat ze wilden horen. We ontdekten toen we onze ervaringen uitwisselden, dat hoe luider we vertelden in het ziekenhuis dat we niet ziek waren en dat de artsen ons met rust moesten laten, we beloond werden met onder dwang gegeven hypodermische injecties met Thorazine en uitjes naar de isolatieruimte, maar als we leerden nederig te zeggen: " ik was ziek, maar met de hulp van mijn artsen zal ik beter worden", kwam onze gevangenneming tot een einde. Je hebt de genoegdoening te weten wat de waarheid is en wat niet, en te weten dat alhoewel ze je lichaam gevangengenomen hebben, ze niet je gedachten hebben.

Noot: ik heb meegemaakt dat iemand die al lange tijd op het spirituele pad zat, de vernederende behandelingen van de artsen gewoon opgepakt heeft als lessen voor het ego, en makkelijker nederig kon doen, en daardoor eerder uit de inrichting kwam. Maar in werkelijkheid was ze al haar zelfvertrouwen om zich staande te houden in de wereld (waar het ego goed voor is) kwijt geraakt, omdat alles waar ze eerder waarde aan hechtte opeens gelabelled was als behorend bij psychoses en ze volledig ontkend werd in haar spirituele identiteit. Ze kon het niet langer opbrengen met mensen om te gaan die daar niets van wilden of konden begrijpen, ze wist niet hoe ze haar leven anders weer op kon pakken zonder de verwoestende ervaringen van het verlies van recht op zelfbeslissing te ontkennen. Ze was gedwongen er zo snel mogelijk een "verhaal" aan te breien voor de buitenwacht, omdat ze een onderneming had die ze moest runnen, en een onderneemster die openlijk voor een psychiatrische opname zou uitkomen verliest klanten, wat ze zich financieel gezien niet kon veroorloven. Dus zat ze zelfs na de vrijlating in een dwangbuis van conventies en in een geestelijke isolatieruimte.

De problemen van de ex-patiënt zijn subtieler maar niet minder belangrijk. Vele ex-patiënten proberen er mee om te gaan met wat er gebeurd is door dus net te doen alsof de ervaring nooit gebeurd is. Omdat de ervaring van het eens een psychiatrische patiënt geweest te zijn je aanleert over jezelf te denken als minder dan een mens te zijn, is dit geen bevredigende oplossing. Mensen hebben emoties. Ze zijn met recht gelukkig of droevig, boos, kalm, vol vreugde, enzovoort. Als patiënten echter werd ons geleerd over onszelf te denken als permanent kreupel, en we hebben de neiging de normale ups en downs van het leven als bevestigingen te zien van onze geheimgehouden mismaaktheid. Daar komt bij dat de maatschappij boetes oplegt aan ex-patiënten, want voor de rest van je leven zul je liegen op sollicitatieformulieren, rijbewijsaanvragen, en andere dingen, en je druk maken over of ze er achter komen. Je vrienden en kennissen zullen opgesplitst zijn in twee groepen, degenen die weten en degenen die het niet weten, en het zal altijd noodzakelijk zijn uit te kijken met wat je zegt tegen die laatste groep. Ex-patiënten zitten vol boosheid over wat hen is aangedaan, maar op hun eentje kan deze boosheid geen uitlaatklep vinden en richt zich vaak tegen zichzelf.

http://www.antipsychiatry.org/mplib.htm

IS EEN GEESTELIJKE GEZONDHEIDSZORG DIE HET BESTAAN VAN DE GEEST ONTKENT, NIET HETZELFDE ALS EEN BAKKER DIE ZEGT DAT GRAAN NIET BESTAAT?

http://www.cchr.be/zonder%20ziel.htm

Je kunt je afvragen, of je vanuit een spiritueel oogpunt  een ervaring als opsluiting kunt verwerken, mensen kunt vergeven die nu eenmaal niet beter weten, jezelf kunt vergeven dat het zo ver gekomen is in je leven, en verder kunt met je leven. Om die vraag te beantwoorden zullen we eerst het probleem in kaart moeten brengen. Dit dossier is gedeeltelijk bedoeld om de onwetendheid van mensen te helpen opheffen, ze weten niet wat ze doen als ze iemand onvrijwillig laten opnemen in een psychiatrische inrichting. Elke keer als ik weer met een vraag van cursisten of van cliënten te maken kreeg over psychotisch gedrag van een geliefd familielid of vriend of vriendin,  en merkte dat ze door de familie die er niet mee om kon gaan  voor hun genezing of bestwil  opgenomen werden in een inrichting, kromp ik ineen, door deze verkeerde aanpak. Een enkele keer is het me deels wel gelukt om iemand te behoeden voor deze martelgang in samenwerking met een van de ouders.  Omdat ik de autoriteit niet had (geen psychiatrie gestudeerd) en ook niet wist hoe je het dan wel moet aanpakken, zweeg ik merendeels. Een onderzoek op het internet heeft me dan nu eindelijk geleerd dat de psychiatrie ook niet kan helpen, behalve met zwaar giftige medicijnen (iets wat geen enkele psychiater zal ontkennen), en het lezen van andere ervaringen van ex-patiënten sterkt me in mijn geloof dat er in feite iets heel anders aan de hand is wat niet erkend wordt omdat iedereen van de aanname uitgaat dat we toch wel weten wat de "werkelijkheid" is. (En niets is minder waar vanuit filosofisch standpunt waarover later meer).   

Gedeeltelijk is het daarnaast een lang sluimerend iets waar ik altijd weerstand tegen heb gehad om me er mee bezig te houden. Al vanaf mijn 17e heb ik twee lange zomers als vrijwilligster in een psychiatrische kliniek in Frankrijk (the John Bost Foundation in La Force bij Bergerac) doorgebracht en me bezig gehouden met de menselijke geest, met in mijn kamer de spreuk van die tijd: "Show me someone who is normal and I will cure him" ...ik stelde toen al vast dat er geen enkel verschil was tussen mij en de psychiatrische patiënten in die inrichting, behalve dat ik functioneerde "in de wereld" en dus de Saturnus rol goed speelde in de "werkelijkheid" van het leven. In het begin van de negentiger jaren vroeg Mellie Uyldert eens aan Tees Reitsma, of er ooit al eens iets verschenen was over astrologie en psychiatrische problematiek.  Tees Reitsma legde het me voor (in die tijd gaf ik les in medische astrologie op een academie voor natuurgeneeskunde). Maar ik had er weerstand tegen. Ik wilde me niet bezig houden met de denkwereld van de psychiatrie, die op mij als nogal ongezond overkwam. Bovendien had ik er ideeën over die ik zelf niet op papier durfde te zetten. omdat het persoonlijke ideeën waren, die ik nog nooit elders was tegengekomen. Astroloog zijn is een interessant vak. Ik heb in loop van de jaren letterlijk met duizenden mensen mogen spreken over wat hen werkelijk in de diepte bezighoudt, en heb meer gedeeld met mensen en hoe zij met  levensproblematiek omgaan dan een psychiater meemaakt, die een gesprek met een patiënt zeer vermoedelijk alleen voert om te kijken in hoeverre de symptomen die beschreven worden voor psychiatrische aandoeningen geldigheid hebben en daardoor te weten welk medicijn ze moeten voorschrijven.  Alle niet schuin geschreven tekst in dit dossier komt van internetbronnen die mijn visie ondersteunen (zie de bronvermeldingen eronder). 

---

Meestal sta ik  even een tijdje met de mond vol tanden als ik iemand ontmoet in een consult die seksueel verkracht is. Ik zal echter zeker op een punt proberen te komen om de persoon verder te brengen dan het denken in de realiteit van  de fysieke verkrachting, door  een ander identiteitsbesef te schilderen, (de spirituele identiteit), maar wat, als je hele spirituele identiteit of complete filosofische mensbeeld verkracht is door de psychiatrie? Want dat is wat er werkelijk gebeurt.  Als al je vreugde in het leven weggenomen is, en je bang bent dat hernieuwde vreugde weer als een symptoom van je psychotische zelf gezien wordt? ("Elation" of extreme vreugde is bijvoorbeeld ook de ene kant van de "bipolaire stoornis" die  manische-depressie genoemd wordt volgens de psychiatrische etikettering*). Wat kun je dan nog bieden, als het juist die spirituele identiteit of je filosofische mensbeeld is die als oorzaak wordt gezien van je problemen waarvoor je opgesloten kunt worden? Je kunt wel doen alsof de ontkenning van het geestelijke bij de geestelijke gezondheidszorg nu eenmaal alleen maar een probleem is van de geestelijke gezondheidszorg maar het wordt ook jouw probleem als blijkt dat je zonder iets in te brengen zelf opgepakt kunt worden, zoals de praktijk heeft bewezen. Misschien denk je dat woorden als spirituele "verkrachting" wat overdreven zijn. In de middeleeuwen ging het om heksenvervolging in dit opzicht. De middeleeuwen blijken  in een modern jasje, gesteund door de overheid, gestoken te zijn, eenvoudigweg omdat men ook niet weet wat men met de menselijke geest en bewustzijnsprocessen aan moet. Bewustzijnsprocessen bestaan niet in de moderne wetenschap. Alleen de materie en de biologie bestaat. .  

In werkelijkheid kan de psychiatrie niet genezen in de gevallen zoals boven omschreven, en in alle gevallen die symptomatisch wel beschreven zijn, zoals manische depressiviteit, schizofrenie en psychosen, men kent de oorzaak namelijk niet. Het niet kennen kon echter wel eens veel te maken hebben met het niet kennen van de werkelijke aard van de Werkelijkheid. In een vraag aan een psychiater of hij iemand kon helpen die achtereenvolgens in twee dagen tijd gediagnosticeerd was met manische depressie, bipolariteit, psychose, en lichte manie tot  "zorgwekkend zorgmijdend" was het antwoord een heel resoluut Ja! Toen ik hem vroeg, hoe dan?, antwoordde hij: "met behulp van medicatie" De persoon zou eenvoudigweg de rest van zijn leven medicatie krijgen en daarmee waren de "stemmingswisselingen" onder controle. We hebben het hier over zware en bijzonder toxische psychofarmaca.

Het afgelopen jaar had ik een jonge vrouw (geboren in 1977)  op consult die na haar opname nog steeds dergelijke medicamenten gebruikte. De horoscoopbespreking ging niet over haar psychose-verleden zodat ik daar het fijne niet van weet, ik geloof dat het om een zwangerschapspsychose ging.  (Het proces van geboorte-geven hoort onder meer bij het 8e huis in de horoscoop, waar Steenbok op de cusp stond bij haar, en we zullen later nog zien hoe uitgerekend de huizen waar Steenbok op staat een belangrijke rol spelen, omdat de barrières van Steenbok doorbroken worden tijdens psychoses doordat Uranus het overneemt).  Toen deze vrouw vertelde dat ze nog steeds  de medicijnen gebruikte, en deze keer niet onvrijwillig, herkende ik het opeens. Er was iets ongelooflijk "vlaks" aan haar.  Ze leefde niet echt, het leek meer overleving, alsof ze plastische chirurgie had gedaan. Ze had Neptunus in het 6e huis, en dat is niet best voor iemands gezondheid, omdat het een absolute aanleg kan laten zien voor vergiftiging met medicijnen. **

Hierboven had ik het over geestelijke verkrachting, een authentieke emotie bij veel ex-psychiatrische patiënten. Je vindt het misschien een wat zwaar woord. Maar lees verder, en huiver. (pagina 2)

---

Lees ook deze heldere boekbespreking Een beschadigd verstand of een gebroken hart?